மன்னிப்பு - தமிழின் பயனுள்ள வார்த்தை !?

“ மன்னிப்பு ! தமிழில் எனக்குப் பிடிக்காத வார்த்தை “  என்று ஒரு திரைப்படத்தில் கதாநாயகன் பேசும் வசனம் ஒரு காலத்தில் நம்மிடையே குறிப்பாக மாணவர்களுக்கிடையில் உலவி வந்தது. ஆனால் உண்மையில் சிந்திப்போமானால் மன்னிப்பு எனும் மனித குணம் ,  கெட்ட குணங்களில் ஒன்றா ?  மன்னிப்பது குற்றமா ?  மறப்போம் ! மன்னிப்போம் ! என்று ஒரு புகழ் பெற்ற அரசியல் தலைவர் சொன்னாரே அது தவறா ?

தவறு செய்வது மனித இயல்பு. அதே போல் தான் செய்த தவறை,  தவறுதான் என்று உணர்ந்து ஒப்புக் கொள்வதும் மனித இயல்பில் இருக்க வேண்டிய சிறந்த குணம். தவறுகளை ஒப்புக் கொள்ள தைரியம் வேண்டும். தவறுகளை ஒப்புக் கொள்ள தைரியம் இல்லாதவர்கள் தாங்கள் செய்தது தவறாகவே இருந்தாலும் அதுதான் சரி என்று பிடிவாதம் பிடிக்காமல் தனது தவறுக்கு ஒற்றை வரி வருத்தம் சொல்லிவிட்டால் எந்தப் பிரச்னையும் நொடியில் தீர்ந்துவிடும்.

சமூக வாழ்வில் மன்னிப்பு என்பது ஒரு இருவழிப் பாதைகளை கொண்ட வார்த்தையாகும்.   நாம் செய்த தவறுகளுக்காக பிறரிடம் மன்னிப்புக் கோருவது ஒரு வழி. பிறர் செய்த தவறுகளை நாமே பெருந்தன்மையாக மன்னிப்பது இரண்டாம் வழி. இரண்டுமே அமைதியை விரும்பும் ஆன்றோர்கள் கையாளும் அன்புவழிகள்தான்.

ஒன்று நமக்குப் பிறரிடமிருந்து கிடைப்பது. மற்றது நாம் பிறருக்குக் கொடுப்பது.

தவறு என்பது தவறிச் செய்வது ; தப்பு என்பது தெரிந்து செய்வது . இவை இரண்டுக்குமே ஒரே  மருந்து மன்னிப்புதான். நாம் ஏதோ ஒரு உணர்வின்  கொந்தளிப்பில் அல்லது அறியாமையில் தவறாக நடந்த  பின்னர், அதை உணரும்போது அல்லது பிறரால் சுட்டிக் காட்டப்படும்போது மனதில் உடனே உண்டாக வேண்டிய வார்த்தை மன்னிப்புதான். அதையும் தாமதிக்காமல் கேட்பது அல்லது வழங்குவது சமூக வாழ்வில் சாந்தத்தை ஏற்படுத்தும் பண்பாகும்.

பலருடைய வாழ்வை உயரத்துக்கு எடுத்துச் செல்ல மன்னிக்கும் தன்மை அல்லது மன்னிப்புக் கேட்கும் தன்மை பெரிதும் உதவி இருக்கிறது. கொதிக்கிற பாலில் தெளிக்கப்படும் ஒரு சொட்டு குளிர்ந்த தண்ணீர்தான் மன்னிப்பு. மனிதனை அழிக்கின்ற அகந்தையையும் கோபத்தையும் குரோதத்தையும் அடக்கி வைக்கும்  ஆயுதம்தான் மன்னிப்பு.

நான் பெரிய ஆள்; இந்த ஊரிலேயே பெரிய சொத்துக்காரன்; எனது பதவி பெரும்பதவி;  நான் போய் இவனிடம் மன்னிப்புக் கேட்பதா என்று எண்ணுபவர்கள் தங்களுடைய அகம்பாவத்தை வளர்த்துக் கொள்வார்கள். இதனால் அவர்களுக்கு நிறைவாக எவ்விதப் பயனும் விளையாது. மாறாக, பகமைதான் வளரும்.

அவன் பெரிய ஆளாக இருந்தால் அது அவனோடு நான் ஏன் அவனிடம் மன்னிப்புக் கேட்க வேண்டுமென்று நினைப்பவர்கள் நிலையும் இதேதான். நம்முடைய மேலதிகாரியிடம் நாம் மன்னிப்புக் கேட்பதும் நமது மேலதிகாரி நமக்குத் தவறிழைத்தபோது நம்மிடம் மன்னிப்புக் கேட்பதும் சாதாரணமாக எடுத்துக் கொள்ளப்பட வேண்டிய அலுவலக நடைமுறை என்று எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டாலே எல்லாம் சரியாகிவிடும்.

“ எல்லோர்க்கும் நன்றாம் பணிதல் ; அவருள்ளும்
செல்வர்க்கே செல்வம் தகைத்து “

என்றார் திருவள்ளுவர். பணம் படைத்தவர்களிடம் பணிவும் இருந்தால் அவர்களுடைய செல்வத்துக்கு அது மேலும் சிறப்பையே தரும் என்பது இதன் கருத்து. ஆகவே மன்னிக்கும் மனப்பான்மை மனித உள்ளத்தை அலங்கரிக்கும் ஒரு  அணிகலன்.

இஸ்லாமியக் கோட்பாடுகளின்படி,  இறைவனை அருளாளன் அன்புடையோன்  என்று வழிபடுகிறோம். அதனால்தான் இறைவழிபாட்டின் துவக்கத்திலேயே “பிஸ்மில்லாஹிர்ரஹ்மானிர்ரஹீம் “ என்று ஆரம்பம் செய்கிறோம். செய்கின்ற அல்லது செய்ய நேர்ந்து விட்ட பாவங்களுக்கு மனம் உருகி இறைவனிடம் தவ்பாச் செய்தாலோ அல்லது இறைவன் தவறுக்காக பரிகாரமாக வைத்திருக்கும் ஏழைகளுக்கு பசிநீக்கும் உணவளித்தல் , நோன்பு பிடித்தல், தர்மங்கள் செய்தல்  போன்ற பரிகாரங்களை செய்துவிட்டு துஆச் செய்தாலே  இறைவன் பெருந்தன்மையுடன் மன்னிப்பான்  என்று பெரியவர்கள்  சொல்கிறார்கள்.

இஸ்லாமிய ஷரியத் சட்டப்படி கொலைக் குற்றத்துக்கு ஆளான ஒருவனைக் கூட, கொலை செய்யப்பட்டவனின் குடும்பத்தார்  மன்னித்துவிட்டாலே அவனது தவறுக்கு தண்டனை இல்லை என்று இருக்கிறது.

அதே போல் கிருத்துவ மதத்தில் பாவ மன்னிப்புக் கேட்பது என்பது ஒரு மதச் சடங்காகவே நடைபெற்று வருகிறது. இதற்காக தனது பாவச் செயல்களை ஒப்புக் கொள்ளும் “ Confession Box “ என்ற இடங்கள் திருச்சபைக் கட்டிடங்களில் இருக்கின்றன.

இந்து மதத்திலும் பாவமன்னிப்புத் தேடி பாத யாத்திரை போகும் பழக்கமும் நதிகளில் மூழ்கி அவரவர்களின் வழக்கப்படி பரிகார பூஜைகளை செய்யும் பழக்கமும் இருக்கிறது. இவைகளின் அடிப்படை இறைவனே மன்னிக்கும் மாண்பு உள்ளவன் என்பதை உணர்த்தத்தான்.

ஆகவே இறைவனே தன்னிடம் மன்னிப்பு வழங்குவது என்கிற மாண்பை   வைத்திருக்கும் போது அவனால் படைக்கப்பட்ட மனிதர்கள் தங்களில் ஒருவரை ஒருவர் மன்னித்து ஏற்றுக் கொள்வதில் தவறு என்ன காண முடியும்?

கூட்ட நெரிசலில் செல்லும்போது  முன் பின் தெரியாதவர்களை நமக்கு வழிவிட்டு  சற்று ஒதுங்கிக் கொள்ளச்சொன்னாலே , “ Excuse Me “  என்று சொல்கிறோம். கடைவீதிகளில் நடக்கும்போது யார் மீதாவது நமது கால் பட்டுவிட்டாலோ அல்லது ஒரு சபையில் இயற்கையாகத் தும்மல் வந்துவிட்டாலே கூட  “Sorry”  என்று சொல்வதில்லையா?

மன்னிக்கும் மனப்பான்மையை வளர்த்துக் கொள்ளாமல் குடும்ப உறவுகள் பாதிக்கப்படுவதை நாம் அறிந்து இருக்கிறோம். பிடிவாதங்கள் காரணமாக அகம்பாவம் வளர்ந்து சமுதாய உறவுகள் சீர்கெட்டுப் போய்விடுகின்றன.

அண்மையில் ஒரு பெரிய குடும்பத்தில் பிரம்மாண்டமான முறையில் திருமணம் நடைபெற்றது. ஆனாலும் அந்தத் திருமணத்தில் மணமகனின் தந்தையுடன் பிறந்த சகோதரியும் அவரது குடும்பமும்  கலந்து கொள்ளவில்லை. ஊரார் காரணம் கேட்டதில் கடந்த நான்கு வருடங்களுக்கு முன்பு சகோதரியின் மகளுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்ததாகவும் அந்தக் குழந்தையை ஏதோ சூழ்நிலையில் மணமகனின் தந்தை போய்ப் பார்க்க இயலவில்லை என்றும் அதனால் அன்று முதல் இரு குடும்பங்களும் எவ்வித நல்லது கெட்டதுகளிலும் கலந்து கொள்வதில்லை என்றும் விபரம் அறிய வந்தது. ஒரு சிறிய பிரச்னை , ஒரு நிமிடத்தில் யார் தவறாக நடந்து இருந்தாலும் அதை மன்னித்து மறந்து இருந்திருந்தால் இப்படி ஒரு பெரிய  குடும்பம் பிரிந்திருக்க வாய்ப்பு இல்லாமல் போயிருக்கும். இவ்வாறு பல உதாரணங்கள் நமது கண்முன்னால் இருப்பதை நாம் காணலாம்.

இன்று பரவலாக ஊரில் பார்க்கிறோம் காவல் நிலையங்களிலும் வழக்கு மன்றங்களிலும் எதிரெதிர்  அணியில் வாதி பிரதிவாதியாக நின்று கொண்டிருப்பவர்கள் ஒரே தாயின் வயிற்றில் பிறந்த உடன் பிறப்புகளே. இதற்காக ஒரு பழமொழியையும் சொல்லிவைத்திருக்கிறார்கள்.                      “ பங்காளிகள் – பகையாளிகள் “ என்பதே அந்தப் பழ மொழி. ஒரு வயல்வரப்புப் பிரச்னைக்காக சகித்துப் போகாமல் சண்டை போட்டுக் கொண்டு அரிவாளை எடுத்து வெட்டிக் கொள்ளும் அண்ணன் தம்பிகளைக் கண்டு வருகிறோமே!. இவர்களின் மனதில் மன்னிக்கும் பக்குவம் இருந்திருந்தால் இப்படிப்பட்ட வன்முறைகள் நடக்குமா?

ஈசா நபி ( ஸல்) அவர்களை கொடியவர்கள் கல்லால் அடித்த போது               “ இறைவா ! இவர்களை மன்னித்துவிடு! இவர்கள் செய்வது தவறு என்று தெரியாமலேயே இப்படிச் செய்கிறார்கள் “ என்று பகைவர்களுக்கும் பாவமன்னிப்பு வேண்டினார்கள்.

தாயிப் நகரத்திலே மக்களை இஸ்லாத்தை நோக்கி அழைக்கச் சென்ற பெருமானார் ( ஸல் ) அவர்களை சிறுவர்களை விட்டு அங்குள்ளோர் கல்லால் அடித்த போது இரத்தம் சொட்டச் சொட்ட நின்ற பெருமானார்         ( ஸல்) அவர்களிடம் இறைவன் தனது வான்  தூதரான ஜிப்ரீல் ( அலை) அவர்களை அனுப்பி அந்த தாயிப் நகரையே இரு மலைகளுக்கிடையே வைத்து நசுக்கிவிடவா என்று கேட்டபோது , “ இவர்கள் இஸ்லாத்தின் பக்கம் வராவிட்டாலும் இவர்களின் சந்ததிகள் வருவார்கள். அவர்கள் செய்த பாவத்தை மன்னித்துவிடு இறைவா! “ என்று கையேந்தினார்கள் என்று சரித்திரத்தில் படிக்கிறோம்.

அதே போல் தினமும் தன் வீட்டுக் குப்பையை தனது மேல் கொட்டிய ஒரு மூதாட்டி,  ஒருநாள் குப்பை கொட்டாத காரணம் அவள் உடல் நலமில்லாமல் இருக்கிறாள் என்று தெரிந்துகொண்டு அவளை நலம் விசாரிக்கச் சென்றதும் பெருமானார் ( ஸல்) அவர்களின் வாழ்க்கை சம்பவம்தான்.

நமக்குத் துன்பம் தந்தவர்களைக் கூட மன்னிப்பது அவர்களை வெட்கப்படச் செய்துவிடும் . ஒருவரிடம் மன்னிப்புக் கேட்பதன் மூலம் நமது தவறுக்கு   நாமே தீர்ப்பு வழங்கிக் கொள்கிறோம். இதனால் நமது அந்தரங்க மனசாட்சியின் முன்          குற்றமற்றவர்களாக நிற்கிறோம். சமூக உறவில் ஒருவரிடம் ஒருவர் தவறுகளுக்கு மன்னிப்புக் கோருவது சாலச் சிறந்தது.   ஆகவே மனித உறவுகளில் மன்னிப்பு என்கிற வார்த்தை பலம் மிக்கது; பயன் தருவது.

விட்டுக் கொடுப்போர் கெட்டுப் போவதில்லை; கெட்டுப் போவோர்தான் என்றுமே  விட்டுக் கொடுத்ததே இல்லை.