பணத்தால் எல்லாவற்றையும் வாங்க முடியுமா ?

“ மெத்தை வாங்கினேன் தூக்கத்தை வாங்கலே “ என்ற அரை வரிப் பாடல் நம்மிடையே பிரசித்தமானது. இதன் பொருள் ஆழமானது. நம்மிடம் இருக்கும் பணத்தைக் கொண்டு விலை உயர்ந்த மெத்தைகளை வாங்கிவிடலாம். அதில் படுத்தும் விடலாம் ஆனால் அவ்வளவு விலை உயர்ந்த மெத்தையில் படுத்ததும் உறங்கும் அளவுக்கு மனதில் நிம்மதி வேண்டும். பல ஆயிரம் பணம் கொடுத்து மெத்தையை  நம்மால் வாங்க முடியும். ஆனால் தூக்கத்தை விற்பதற்கு எங்கும் கடைகள் இல்லை; அந்தக் கடை நமது மனதில்தான் இருக்கிறது. நிம்மதி உங்கள் சாய்ஸ்  என்று சொல்வார்கள். நம்மிடம் இருக்கும் செல்வத்தை வைத்து திருப்தி அடைந்தாலே நமக்கு தூக்கம் நமது கண்களைத் தழுவும்; அமைதி   நம் நெஞ்சில் நிலவும். அதை விட்டு கோடி கோடியாகப் பணம் இருந்தாலும் தூக்கத்தை விலை கொடுத்து வாங்க முடியாது.

அண்மைக் காலத்தில், நமது மக்களிடையே பணமே பிரதானம் என்கிற எண்ணம் வளர ஆரம்பித்துவிட்டது. எப்படியும் பாடுபட்டு பணத்தை சேர்த்துவிட்டால் போதும் நமக்கு வாழ்வின் எல்லா இன்பங்களும் நம்மைத் தேடி வந்துவிடுமென்று நம்பிக் கொண்டு இருக்கிறோம்.

உண்மையில் நம்மிடம் இருக்கும் பணத்தின் அளவுக்கும் நமது மனம் அடையும்  மகிழ்ச்சியின் அளவுக்கும்  தொடர்பே இல்லை என்பதுதான் யதார்த்தம்.     பல கோடீஸ்வரர்கள் பணத்தை வைக்க இடமின்றி வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களின் உடல் நலம் கருதி கேழ்வரகுக் கஞ்சியைத் தவிர வேறு எதுவும் குடிக்கக் கூடாது என்பது மருத்துவர் அவருக்கு விதித்த விதி. அப்படியானால் பணம் அவருக்கு எல்லாவற்றையும் அனுபவிக்கும் நிலையைத் தராதது ஏன் ?

பணம் அதிகம் வைத்திருப்பவர்களிடம்தான் ஒழுக்கக் குறைவுகள் அதிகம் என்று ஒரு ஆராய்ச்சி சொல்கிறது. தெருச்சண்டையிலிருந்து ஈவ் டீசிங்க் வரை ஜாமீனில் வெளிவந்தவர்களின் வழக்குப் பதிவுகளைப் பார்த்தால் அவர்கள் பணக்காரர்கள் வீட்டுப் பிள்ளைகளாகத்தான் இருக்கிறார்கள்.  சாலை விதிகளை மீறுபவர்களில் பணக்காரர்களின் சதவீதமே அதிகம். அதே போல் மதுப் பழக்கம் உள்ளவர்கள் முதல் குடிபோதையில் கற்பழிப்பு முதலிய அத்துமீறல்களில் ஈடுபடுபவர்களும் பணம் படைத்தவர்களே. பணம் அத்துமீறலையும் ஆசையையும் தூண்டுகிறது.

பணத்தை சேர்த்து அதன் பயன்படுத்தி துய்த்தவர்கள் இன்னும் பணம் சேர்க்க வேண்டுமென்ற ஆவலில் சட்டங்களை மீறுகிறார்கள்; சட்டங்களை வளைக்க பணத்தையே பயன்படுத்துகிறார்கள். தேவைக்கும் அதிகமான நுகர் பொருள்களை வாங்கி அதனால் உண்மையில் அந்தப் பொருள்கள் தேவைப்படுபவர்களுக்கு கிடைக்க முடியாத நிலையை ஏற்படுத்திவிடுகிறார்கள். விலையையும் ஏற்றிவிடுகிறார்கள். குடியிருக்க பத்து குழி இடம் கிடைத்தால் போதும் என்று நினைக்கிற ஏழை,  பணம் படைத்தவனுடன் சந்தையில்  போட்டியிட முடியவில்லை. மீன் கடைகளிலிருந்து இந்தப் பிரச்னையை நாம் காண முடியும்.

பணத்தால் உணவை வாங்க முடியும்; பசியை வாங்க முடியுமா? பணத்தால் புத்தகங்களை வாங்கலாம்; சிந்தனையை வாங்க முடியுமா? மருந்துகளை வாங்கலாம்; ஆனால் உடல் நலத்தை விலை கொடுத்து வாங்கிவிட முடியுமா? மனைவிக்குப் பட்டுப் புடவை பல்லாயிரம் ரூபாயில் வாங்கிவிடலாம் ஆனால் அவளது மனதையும் அன்பையும் முழுதாக வாங்கிவிட முடியுமா? பல லட்சங்களை நன்கொடையாகக் கொடுத்து பிள்ளைகளுக்கு மருத்துவக் கல்லூரியில் இடம் வாங்கி விடலாம் ஆனால் அந்தக் கல்வியை நமது பிள்ளைகள் கற்றுக் கொள்ளும் என்று உத்திரவாதம் தர இயலுமா? ஆடம்பரமான பொருள்களை பணம் கொடுத்து வாங்கிவிடலாம் ஆனால் அதைப் பயன்படுத்துவது எப்படி என்று பணம் சொல்லித் தருமா? பல வீடுகளில் உடற்பயிற்சி எந்திரங்கள் துணியைப் போட்டு மூடிக் கிடப்பதைப் பார்க்கிறோம்.

பணம் நம்மிடம் இருந்தால் பலர் நம்மிடம் நட்பு பாராட்டி வருவார்கள். ஆனால் அவர்கள் அனைவரும் நமக்கு உயிர் காக்கும் தோழனாக இருப்பார்கள் என்று உத்திரவாதம் உண்டா ? பணம் நம்மைவிட்டுப் போய்விட்டால் செத்த மாட்டில் உன்னி இறங்குவது போல் இறங்கிப் போய்விடும் நண்பர்கள் நாட்டில் இல்லையா?

பணம் படைத்தவர்களை முகஸ்துதிக்காகப் பாராட்டும் பலர் அவரை விட்டுப் பணம் போய்விட்டால் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டு நடப்பதை நாம் கண்டதில்லையா ? பணம் உண்மையான  மரியாதையை பெற்றுத் தருகிறதா அல்லது போலி மரியாதையைப் பெற்றுத் தருகிறதா?

கட்டுக் கட்டாக பணத்தை வைத்துக் கொண்டு கப்பலில் போனவன் , அவன் போன கப்பல் கடலில் மூழ்கிவிட நீந்த  வேண்டிய நிலைமை ஏற்பட்டால்  அவன் வைத்திருக்கும் பணம் ஒரு குவளை கடல் நீரை நல்ல நீராக மாற்றித்தந்து அவனுடைய  தாகத்தை  தீர்க்குமா?

பணம் நமக்கு ஒரு கருவியாக இருக்கும் வரை நிம்மதி. ஆனால் பணத்தின் கையில் நாம் கருவியாகிவிட்டால் நிம்மதி நம்மைவிட்டுப் பறந்துவிடும்.

பறந்து பறந்து பணம் தேடி 
பாவக்குளத்தில் நீராடி 
பிறந்து வந்த நாள் முதலாய் 
பேராசையுடன் உறவாடி – என்று ஒரு பழைய பாடல் உண்டு.

பணம் பேராசையை மேலும் மேலும் வளர்க்கிறது. எவ்வளவு பணம் வந்தாலும் சிலருக்கு இல்லை என்ற பல்லவிதான். காரணம் ஆசைதான்.

ஆகவேதான் தனது தேவைக்கு மேல் தன்னிடம் இருக்கும் பணத்தை ஏழைகளுக்கு தர்மம் செய்யும்படி எல்லா மதங்களும் சொல்கின்றன. குறிப்பாக பெருமானார் நபி      ( ஸல் ) அவர்கள், “ உண்மையில் நமது செல்வம் என்பது நாம் உண்டு முடித்த உணவு; உடுத்திக் கழித்த உடைகள்; நாம் செய்த தர்மம் ஆகியவைதான். இவை போக மற்றவை எல்லாம் அடுத்தவருக்கு சொந்தமாகக் கூடியது “  என்று கூறினார்கள்.

ஒரு முறை போருக்காக நிதி திரட்டிக் கொண்டிருக்கும் போது தன்னிடம் இருந்த அனைத்து சொத்துக்களையும் கொண்டுவந்து பெருமானார் ( ஸல் ) அவர்களிடம் கொடுத்தார்கள் ஹஜரத் அபூபக்கர் ( ரலி) அவர்கள். . உமக்காகவும் உமது பிள்ளைகளுக்காகவும் என்ன மிச்சம் வைத்திருக்கிறீர்கள் என்று பெருமானார் ( ஸல் ) அவர்கள் வினவிய போது , அல்லாஹ்வையும் அவனது இரசூலையும் விட்டு வந்திருக்கிறேன் என்று கூறினார்கள். செல்வம் தராத சிறப்பை இந்த வார்த்தைகள் அவருக்குத் தந்தன.

பணத்தை ஒரு பொருட்டாகக் கருதி வாழாத பல அரசியல் தலைவர்களை நாம் கண்டு இருக்கிறோம். காமராஜர் இறந்த போது அவரது சட்டைப் பையில் இருநூறு ரூபாய் கூட இல்லை;  அண்ணாத்துரை அவர்கள் மறைந்த போது அவரது குடும்பத்துக்காக எதையும் விட்டுச் செல்லவில்லை; கக்கன் என்கிற ஒரு காவல் துறை அமைச்சராக இருந்தவர் பதவியை இழந்ததும் கால்கடுக்க நின்று,   பொதுப் பேருந்தில் பயணம் செய்தார்; அரசு மருத்துவமனையில் சிகிச்சைகள் பெற்றுக் கொண்டார்;   எம்ஜியார் தான் தேடிய சொத்துக்களை செவிட்டு ஊமை பள்ளிக்கு எழுதி வைத்தார்;   பண்டித ஜவர்ஹர்லால் நேருவின் அப்பா மோதிலால் நேரு தனது ஆனந்த பவனம் என்ற வீட்டை நாட்டுக்கு அர்ப்பணித்தார். மகாத்மா  காந்தியோ இரண்டு துண்டுகளால் தனது மானத்தை மறைத்து எளிமையாக வாழ்ந்தார். இன்றோ அரசியல் தலைவர்கள் கோடிகளில் குளிக்கிறார்கள். கோடிகளைக் குவித்ததாக நீதிமன்றங்களில் பல வழக்குகள் எல்லா அரசியல் தலைவர்கள் மீதும் கட்சி சார்பின்றி நடைபெற்று வருகின்றன. இன்று அரசியல் அதிகாரத்தில் இருந்தாலும் நாளை இந்த அதிகாரங்களும் புகழும்  நிலைக்க வேண்டுமானால் பணத்தின் மீதுள்ள ஆசையை முதலில் விடவேண்டுமென்று இவர்கள் உணரவேண்டும். .

பணம் நிரந்தரமானதல்ல என்பதை உணர்ந்து நற்செயல்களைச் செய்து நல்லவர்களாக வாழப் பழகுவோமா ?